25 lis 2010

f a l l e n

Photobucket

A oto kolejny mój bazgroł :D
motywy anielskie i pierze jakoś tak ostatnio mocno się mnie trzymają i nie mogą odpuścić ;)

Jest taki fajny dodatek do DnD (tak mi się wydaje), w którym to można grać sobie demonem, aniołem lub ludziem :D nazywa się ten wynalazek Infernum: Book of the Damned
Więc sobie stwierdziłam, że gdybym miała grać w tego erpega, to moja postać wyglądałaby mniej więcej tak jak na załączonym obrazku^^..

Tak swoją droga to na początku chciałam narysować Ebana, ale mi nie wyszło... a potem perspektywa mi się jebła, więc było trzeba coś wymyślić... skrzydła, a raczej piórka są ni przypiął ni wypiął, bo w 3/4 rysunku stwierdziłam że je dodam ;) potrzeba matką wynalazków - czy jakoś tak to szło..
A i oczywiście strzeliło mi do łba, żeby dać dwa źródła światła - tak żebym miała zajebiście łatwo do narysowania :|

Całość zrobiona na a4 zwykłymi kredkami - więc kurwa nie wiem czym miało by być robione jak słysze pytanie "a czym robione?".. kurwa, rencoma! :| ja pitolę, chyba nie bez kozery dodaję do działu "tradycyjne/rysunek".. po huj się ludzie pytają skoro nie czytają informacji i opisów? debile?
O, a najlepsze jest pytanie gdy ktoś przydybie mnie na rysowaniu: "to pani narysowała?"
Nie! Kurwa! Nie! Duch święty za mnie nabazgrolił... dżizas. ludzie serio nie używają mózgu :|

14 paź 2010

s e r a f i n a

Photobucket

Serafin.. as in myths, she's got 6 wings.. but this winged creature is no angel ;)
her real name is Maya
she was born as a human but at age of 12 something has changed
now she's around 25 and looks like this
she has problems with speech.. frankly she sounds more like bird

her powers? well accept flying she can focus huge energy charge in her tail, hands and feet so her punches are pretty powerful ;)

she's not tall, around 5'5, very light.. that's part of being, ekhm, bird..

about this piece:
dunno why, but when I don't think to much I can draw something like this.. I haven't thought about proportions and such.. I just drew it...

media:
pencils, pencils and more pencils
+ color saturation cos my scanner really hates me :|

enjoy

4 paź 2010

h o w l i n g

Photobucket

or better known as Danny Shae - I'm terrible with titles :>

so again, it's a werewolf, my OC for Werewolf: The Apocalypse
he's from Fianna tribe, a Theurge which is weird cos he's a metis
a metis is a child of two garous and that means that his parents broke Gaia's first law and make his life really hard, cos other werewolves don't respect metises.. they call them mule
although some of them respect metises because of their high battle skills

well, maybe Danny is a not best warrior but when he catch you, you'll end up on ER ;)
he's got harelip which makes all his social situations very hard to pass

anyway...

Basics:

Name:
Danny Shae
Date of Birth/Date of Death: 1962/
Real Age/Age of Looks: 48/30
Place of Birth/Death: Lairg, Scotland
Gender: M
Race Origin/Species: metis/werewolf
Social Class/Proffesion: -/-
Language: Gaelic [fluent], english [fluent]
Family/Friends/Pets/Etc: as far I know, his family relatives are dead/ Yacoot from Silent Striders, Cath from Children of Gaia and Greyheart from Fianna


Physical Description

Height:
198 cm
Weight: 93 kg
Hair: brown
Eyes: gray
General Build: athletic
Detailed Physical Description: pff.. he's huge.. a healthy man ;)
Typical Clothing/Equipment: mostly t-shirt, maybe blouse when it gets cold, jeans, sport boots.. he's not very fashionable guy ;)/ kleive


Personality/Attributes

Personality/Attitude:
neutral/neutral
Skills/Talents: good with talking to dead people :>
Favourites/Likes: he likes nachos, haggis, and lifting heavy things :D
Most Hated/Dislikes: vampires/mages
Goals/Ambitions: to settle down
Strengths: easygoing
Weaknesses: high Rage
Fears: to lost in Rage
Hobbies/Interests: lifting heavy things/cooking :D
Regular Routine: lifting heavy things - he works in docks
Philosophy of Life: do not get into trouble
Attitude Toward Death: there's no such thing as death
Religion/Beliefs: none - he's got enough problems with ghosts
Fetishes/Strange Behaviors: -
Most Instructive/Painful/Memorable Experience: -
Sexual Preference: umm.. girls? :>
Education/Special Training: ghosts told him anything he should know
Place/Type of Residence: some basement near docks
Occupation: dock guy ;)
Place of Work: docks
Work-related Skills: physical strength
Past Occupations: -
Memberships: -

that's all folks :)

about this piece:
traditional drawing plus stars from resurgere

Rene character concepts

Photobucket

during my forced holiday I was soooo damn lazy that I only colored few sketches of my character for rpg Vampire: Drak Ages and Vampire: The Masquerade.. and I did it yeasterday! T____T I feel so guilty about that.. I had so many plans and I've done nothing.. shame on me..

about being forced for holiday - I hate it.. srsly. not that I love my job, but when I don't have my day to day routine I feel soo.. missplaced, kinda dizzy.. and I had to go to holiday cos my boss told me to do that, cos I had 20 days to spent.. now I got 12 lest.. geez.. ;____;

okie dokie, back to the subject:

Rene is an old vampire, born in 1312 in Castres (today France)
her full name is René Mont d’Marsan
at age of 12 became a ghoul
at age of 17 she became a vampire
in December 1489 during the siege of Almeria, René fell into an ambush decorated by Francois, who bribed her servants

and she fell into deep sleep

awaked in 1972
now she's part of squad in Barcelona

I written her story here, alas, it's in Polish, sorry ;)

22 wrz 2010

Yuma

Photobucket

so so so
another fanart including rising star, Mr Kevin Durand who you should look after, because this guy is having now the best time in Hollywood :)

for a while I wanted to make some fanart dedicated to one of my fav western movie, "3:10 to Yuma" which is an remake of same movie from 1957, but I failed epically every time I tried to make one :>

so finally I can introduce you two, out of three, sidekicks:
Charlie Prince portrayed by talented Ben Foster who stole the show to old dogs, Christian Bale and Russell Crowe
and
Tucker portrayed by Kevin Durand who had his moment in this movie which captured my attention to him back in 2007 when I first saw this movie in cinema :) lovely voice! I'd set it in my mobile-phone if I could :>

third character that I wanted to portray is Doc Potter portrayed by hilarious Alan Tudyk, but I couldn't find decent photo reference, nor do I couldn't make one ;___;


about this piece:
first I draw it on a A4, which in the end was too small for all those detail I wanted to put in, so after scanning it with my crappy scanner, I re-painted it in CS3
I wanted to make it full color but in the end I thought that gray scale + some color will give me a better effect.. so I took red, color of Tuckers vest + I used it to color shadows.. dunno why, but again I thought that it will be cool :>

reference photos came from facebook + personal screencaps :> some photoshop brushes from adonihs - whole took me.. hmm.. 4 hours?

10 wrz 2010

XMenOrigins: Blob

Photobucket

Can't get enough of Kevind Durand and his awesomness :D
This time I present you Fred Dukes a.k.a. Blob

It was quite a challenge to draw him, because I've never draw someone soo.. erm.. big :> I draw hot guys and chicks, not ... this...
But it was fun and pain at the same time and a little bit of real satisfaction when I finally finished it. The reasons why I even started to draw this portrait are:
  1. I'm a fan of Kevin's works
  2. everyone else draw Wolverine, Wade Wilson, Victor Creed and the rest of hot guys and no-one showed, as far I know, some love for the big guy ;(
  3. I watched this - in one scene KD is doing kinda flirty look that killed me and I couldn't stop laughing :D I just had to draw it! :D :D Besides you should watch all of those 'featurettes' to apreciate actors, creators, makeup artists works, and guys, they really put much effort to bring to life our fave characters :)
Back to this piece, I wanted to combine the super-realistic portrait of Blob (based on a really poor screenshot) with the little figure of "war Blob" (according to creators words) drawed in more sketchy/american comic style but keeping KD likeness.

Ok, ok, so I skipped the hands :> you can sue me for that ;P
Sadly, the original drawing looks much more better - my scanner apparently hates me :(

7 wrz 2010

s h e e n a

Photobucket


About Character:
This is Sheena Altair, Black Fury, Galiard and she's a werewolf.
Born in France in 1971 of a human mother Sylvia and werewolf father who, sadly, turn into dark side and became Black Spiral Dancer. Now Sheena tries to hunt him down, get the revenge for death of her mother and clear her name.



Basics:

Name:
Sheena Altair
Date of Birth/Date of Death: 1971/
Real Age/Age of Looks: 49/25
Place of Birth/Death: Paris, France
Gender: F
Race Origin/Species: homid/werewolf
Social Class/Proffesion: ronin/
Language: french [fluent], english [fluent], spanish [ok], keltic [ok], greek [ok]
Family/Friends/Pets/Etc: grandmother Amanda from Black Furies/ Yacoot from Silent Striders, Cath from Children of Gaia and Greyheart from Fianna


Physical Description

Height:
163 cm
Weight: 55 kg
Hair: red
Eyes: red
General Build: fit
Detailed Physical Description: she's very fit, very fit ;) she's got muscles but also she's a typical hourglass with some on the top and some on the bottom ;)
Typical Clothing/Equipment: mostly heavy boots, red coat-ish [THIS IS A MUST] and gloves with clavs/ lots of knives


Personality/Attributes

Personality/Attitude:
neutral/she don't like males
Skills/Talents: good with knives
Favourites/Likes: she likes raspberry tea
Most Hated/Dislikes: vampires/macho dudes.. and dudes in general/her daddy and all Black Spiral Dancers
Goals/Ambitions: to kill daddy
Strengths: stubbornness
Weaknesses: stubbornness
Fears: to lost in Rage
Hobbies/Interests: polishing knives/cooking [she's a terrible cook]
Regular Routine: cleanup area from anything that is not a werewolf or human
Philosophy of Life: Make Earth a better place. Kill every vampire, Black Spiral Dancer, zombies and so on. For better good.
Attitude Toward Death: Huh? BORING :P
Religion/Beliefs: There is only Gaia
Fetishes/Strange Behaviors: she really likes her knives and she almost never takes off her gloves wich hides her deformation after Changeing into Crinos :>
Most Instructive/Painful/Memorable Experience: her daddy killing her mommy before her eyes
Sexual Preference: huh? she don't heve time for such things
Education/Special Training: 2nd class of highschool/ very fast training for young and fresh werewolves done by Yacoot
Place/Type of Residence: some loft on south side of Paris
Occupation: courier
Place of Work: whole world?
Work-related Skills: stubbornness
Past Occupations: dancer, waitress, librarian, guard, student
Memberships: former member of SLAYERS SQUAD/ now she's a ronin





finally after long ages... no wait... only few months... or maybe whole year? dunno
but there was few wips of this piece.. I wanted to color it in PS but I failed at it: III, II, I - so I decided to color it with pencils.. in the end I added stars in CS3

personal note:
I think that mixing traditional drawing with a little bit of PS7 [or any other program] is not a bad idea since the most important thing is the final result, and I can say that this piece is in 95% same as I can see it in my head

sketch: danny shae

Photobucket

so this when there's not enough guys near me - gotta draw them for myself :>
you say: "wait, does she work in IT department with lots, lots of guys?"
yeah
but have you ever seen a handsome IT dude? neither I did ;) anyway, most guys at my work are taken or.. well.. ekhm.. where was I?

so, this is a sketch [obviously] of my npc for Werewolf: The Apocalypse in wich I'm not only rp'ing but also became a GM

Danny is a big, not very smart guy.. hmm.. when I finish that piece I'll tell something more about him :>

17 sie 2010

Jules n her kitty

Photobucket

again Jules [aka Julietta Cavallo].. this time feat. her pus.. ekhm, kitty.. she's a vampire, woman, not cat. the cat is only a ghoul.. meh, I tryied to draw her in a little bit different style, yet, I failed :>





media:
traditional pencils and black pen
runes and cloudy background added in CS3

badass Y

Photobucket


so, again Yacoot :> what can I say? she's my first love, first chara I've created.. old love never dies.. how long? pff, it's almost 10 years.. my gawd. so long, yet so many years ahead us

anyway, the scene:
-How will you explain using firearms in a full club, destroying public possessions about total amount of 12 thousand pounds and fact that local police are in possession of materials immortalizing the transformation of one of members of your group?
- Shit happens?

:D yeah, she's badass.. mainly because I'm kinda badass too^^
oh my, did I wrote that in English? hah, shit happens, sometimes I'm in my eng-mode :>





media:
sketch
CS3

4 sie 2010

WalkingTall: Booth

Photobucket

ta da da dammmm!!!!!!! :D
mój nju obseszyn, czyli aktor Kevin Durand :D
może i to nie jest najprzystojniejszy facet na świecie, ale ma coś w sobie [pomijając wzrost - chłopak ma prawie dwa metry wzrostu! oO skoro takie drzewa rosną w Kanadzie to ja tam jadę :D :D]
może też i nie jest wybitnym aktorem

ale ja go lubię

ma na koncie kilka całkiem znośnych filmów jak np:
Smokin' Aces [jeden z braci Tremor]
Robin Hood [Mały John]

ale i tak większość będzie go kojarzyć z roli najemnika w serialu Lost :>

endżoj





media:
ołówki
kredeczki
a4
skanerek
kontraścik

referenszyn

23 lip 2010

Dark Neetheruan

Photobucket

rany.. jestem beznadziejna jeśli chodzi o imiona ;P
eee.. miałam coś napisać treściwszego, ale kark zajebiście mnie boli więc kliknijta se w obrazek i weźcie słownik j. angielskiego do łapek - jutro, albo w poniedziałek pojawi się tu opis w PL ;P idem lulu

17 lip 2010

reborn

Photobucket

oprócz tego, że każda istota rodzi się raz, garou rodzą się ponownie dla swojej społeczności po osiągnięciu pewnego wieku

trochę się napracowałam przy tym rysunku =]

a tak, to ciacho to Greyheart z Fiann :>





media:
CS3
brushe od Charfade

29 cze 2010

bride

Photobucket

elfia panna młoda
nie wygląda na zbyt szczęśliwą
nie, jej drugą połówką nie jest zapyziały jegomość
po prostu, jak tu być szczęśliwym gdy wychodzi się za mąż z obowiązku, dla innych? no właśnie


i tak sobie wykoncypowałam, że elfy z Sindish będą miały niebieskie oczy, wszystkie, bez wyjątku, a większość będzie miała jasne włosy i świetlistą skórę






media:
cs3 + bamboo one tablet
2h

6 cze 2010

Gaspar

Photobucket

w końcu zeskanowałam bazgroł ze swojego notatnika i podrasowałam go ciut =]
z braku laku - wąpierz, zaszczytny klan Tzimisce..

concept: czerwonak

Photobucket

oto czerwonak.. z braku lepszej nazwy oraz ułomności internetowych translatorów tak oto ten stwór będzie się zwać.
nie jest to smok, wywern czy inne ptaszysko - ale ma piórka
jest duży, co widać zresztą na załączonym obrazku, niezbyt szybki
odżywia się owocami i piachem co jest prawdopodobnie przyczyną koloru jego części ciała
nie jest zbyt inteligentny [inteligencja wprost bije od niego co nie?], ma rewelacyjny słuch i jest bardzo płochliwy
nie ma oczu, ale za to natura wyposażyła go w swego rodzaju echolokację - coś jak u naszych delfinów czy nietoperków

lubi wyżyny i ruiny





media:
szybki szkic ołówkiem
kolory w CS3

komuś jeszcze wpier*ol dać?!

Photobucket

..i kolejna postać który swój żywot zaczęła od rpg'a a teraz praktycznie żyje własnym życiem..
no i właśnie chyba Eban komuś wpier... dał. pewnie ten ktoś zasłużył. pewnie owy ktosiek powiedział coś o jego mamusi, ziomkach lub tatuażach.. cóż, o tych rzeczach, jeśli nie dobrze, nie mówi się wcale w okolicy Ebana.. chłopak ma krótki zapłon =]

Ebana już wcześniej namazałam





media:
kredki
ołówek automatyczny B o.5
a4 blok z supermarketu

5 cze 2010

barovo

Photobucket

Masabindi i Magu w barze.. przerwa w mordowaniu smoków
teł nadal nie umieć mazać ;(

PS
jak widać, Masa ma zajebiście praktyczną namiastkę zbroi, jak to na tru fantasy heroinę przystało :D





media:
kredeczki i bloczek z supermarketu
formacik a4
czarny bicowy długopis
+ fotoszopka tła

25 maj 2010

72

Photobucket


nudziło mi się w weekend, a ta twarz już straszyła mnie któryś miesiąc, nieskończona.. coś mnie tknęło i oto jest
ofkorz zdjęcie ful obrazu z dupy
z oryginały jestem dumna, ale z tego zdjęcia już nie za bardzo.. może kiedyś będzie lepiej

enyłej, znowu moja białogłowa Yacoot
moja kobieta
wraz z wiekiem dorastam ja i ona ewoluuje
to chyba dobrze ;)

a tytuł wzięty stąd: 100 pic challenge






media:
- akryle [!!]
- płótno [!!] o wymiarach 50x73 cm [!!]

30 kwi 2010

Ian von Arthurius Hegel

!UWAGA!
staroć z 2004 roku

Photobucket

ło matko jedyna.. to jest stare jak świat - jak widać mój ewentualny progres jest dziwny.. dobre prace wychodzą mi gdy mam wenę - cała filozofia.

ad postaci:
oto niejaki Ian, mój NPC stworzony na potrzeby rpg Wampir: Maskarada.. Książę Yorku z klanu Ventrue. jego podnóżkiem jest Nadia z klanu Malkavian - urocza z nich parka..
za życia Ian był księdzem, potem gdzieś się coś jebło i stał się wampirem. skomplikowana historia a ja nie mam weny do pisania dłuższej historii ;P





media:
ołówek automatyczny o.5 B
kredki
pastel olejna czarna

pjur skan!

23 kwi 2010

jak Stańczyk

Photobucket

tak jak w tytule, inspiracją było wiadomo co ;)
na poły speed painting, na poły zabawa z teksturami
rękawki mogłam lepsiejsze zrobić...

a tak, to moja ukochana wilkołaczka, Yacoot





media:
CS3 + tablet

21 kwi 2010

Malcolm d'Abruzzio

Photobucket

a oto i braciszek Marcusa.. oczywiście nie rodzony.. wampirzą mamusię mieli tą samą, ale chyba błędy w edukacji sprawiły, że ten oto bożyszcze stanął po drugiej stronie barykady i jest Horrorem Sabatu.. fajna fucha =]





media:
ps7
tablet bamboo one
sok pomarańczowy

18 kwi 2010

Jaqline Geneviev Astourian

Photobucket

..trochę późno narysowałam postać Robala do wampira, bo w chwili obecnej i ona, jak i Julia gryzą ziemię.. czy wspominałam już, że mamy beznadziejnego księcia?.. ehh.. szkoda słów..

poniżej historia życia Jaqline sklecona wspólnie z Robalem =]
endżoj

***

Jaqline Geneviev Astourian urodziła się w 1861 w Paryżu. Jej matką była pochodząca z podupadającego rodu Griolamo, Veronique z domu Pietrosanta była śpiewaczką operową. Ojciec zaś, Jean Philippe Astourian, był medykiem i oficerem w armii napoleońskiej.

Szybko po ślubie na świat przyszło pierwsze i jedyne dziecko Astourian. Matka, próżna kobieta nie pogodziła się z faktem, że przez ciążę nie mogła śpiewać i dodatkowo straciła swoją figurę i talię osy. Z tego względu nigdy nie pałała wielką miłością do swej córki, a jej nienawiść podsycał fakt, że z roku na rok Jaqline piękniała. Już jako dziecko wzbudzała powszechny zachwyt ze względu na swą urodę i rzadkość jaką są rude, miedziane włosy. Na każdym kroku uprzykrzała jej życie, a przynajmniej wtedy gdy nie było ojca w pobliżu.
Ojciec z kolei, dobry człowiek, był zbyt zapracowany aby zdawać sobie sprawę z tego co się dzieje w domu. Jednakże fakt, że był już stary i nie doczeka się męskiego potomka, postanowił, w ukryciu, dokształcać córkę w medycynie, a zwłaszcza w farmakologii.

Niestety 1870 roku wybuchła wojna francusko-pruska i zbłąkana kula trafiła ojca Jaqline, zostawiając ją na pastwę niekochającej matki, która teraz musiała postarać się o topniejące środki finansowe rodziny. W tym celu postanowiła przyuczyć Jaqline w dziedzinie towarzyskich konwenansów, literatury, sztuki, śpiewu – wszak przyszłemu mężu trzeba się ładnie umieć zaprezentować. Jaqline była pojętną uczennicą i matka szybko wprowadziła ją na salony.

W wieku 15 lat była już zaręczona z Davidem Casselem, możnym plantatorem tytoniu, starszym od niej o 22 lata. Rok później, tuż po ślubie, przekonała się że ten elokwentny, dystyngowany mężczyzna lubi sobie w zaciszu domowym wypić i uderzyć niezbyt skłonną do wypełniania małżeńskich obowiązków młodą żonę. Jedynym sposobem na obronę było w tym momencie podawanie małżonkowi laudanum, które go trochę otępiało i dawało czas na ucieczkę od furiata.


[W tym czasie matka Jaqline wpadła w uzależnienie od opiatów i barbituranów i na jesieni 1879 roku jeden ze służących znalazł ją martwą w wannie – Jaqline zbytnio ten fakt nie wzruszył, choć teraz została naprawdę sama.]



W domu Casselów bywali różni goście, często dość egzotyczni, zważywszy na to, że David był całkiem niezłym przedsiębiorcą. Jednemu z takich gości towarzyszył niejaki Grigorij Rożdżestwienskij - bardzo magnetyczny jegomość, który zafascynował Jaqline, a i Grigorij zwrócił uwagę na piękną panią Cassel. Z czasem bywał coraz częściej u Casselów. Mimo że Jaqline nigdy nie dawała powodów do zazdrości mężowi, ten często urządzał jej awantury. Któregoś wieczora nie potrafił się opanować i przy gościach, między innymi Grigoriju, uderzył Jaqline i zaprowadził ją do osobnego pokoju gdzie jego furia osiągnęła apogeum. Wszyscy goście poza Grigorijem rozeszli się do domów. Nagle krzyki przerwał huk wystrzału. Grigorij wszedł do pokoju i nie zdążył się uchylić i kolejna kula przeszyła jego ciało.

    „To było zupełnie niepotrzebne"

    Szybko dopadł zszokowaną Jaqline.

    „I co teraz mam z tobą zrobić?" - uśmiechną się złowieszczo.

    „Rób co chcesz. Mnie już na niczym nie zależy."

    „To kusząca propozycja i chyba nie jesteś świadoma tej prośby, ani swojej siły przetrwania, piękna." - zmierzył ją wzrokiem, a następnie wgryzł się w jej szyję.


Zabrał ją na Wschód, do dawnej Rusi Kijowskiej, w okolice Kijowa. Niestety Jaqline szybko nudzi swego ojca, a i nie podziela jego pasji. Odprawia ją z obietnicą, że jeśli kiedykolwiek będzie go szukać, on ją zabije.

Z naukami o Strefie Mroku jakimi jej przekazał, zaczyna podróżować po Europie, szukając miejsca gdzie mogłaby się na stałe zatrzymać, jednocześnie chłonie kolejne kultury, zwyczaje, zarówno ludzi jak i wampirów.

Niestety wybuch I Wojny Światowej zmusza Jaqline do opuszczenia Europy i wyruszenia do Nowego Świata, Ameryki Północnej. Trafia do Nowego Orleanu, gdzie przebywała przez kilka lat, aż do spotkania z Renardem Ongeuille, odszczepieńca z klanu Toreador. Sam urodzony i wychowany w USA, nigdy nie był w Europie i z radością przygarnia pod swoje skrzydła prawdziwą Francuzkę. Wprowadza ją także na dwór Biskupa Baton Rouge, Henri du Lac z klanu Lasombra, gdzie z kolei ćwiczy się w arkanach spiskowania. Dzięki przebiegłości szybko awansuje w szeregach i niedługo zajmuje prominentne stanowisko u boku Biskupa czym wzbudza zazdrość wśród części tamtejszego zgromadzenia. Szczególnie niejakiej Ann Marie de Medina, odszczepieńca z klanu Toreador.

Wraz ze zbliżającym się końcem II Wojny Światowej, Jaqline rozważa powrót do Europy, za którą tęskni, jednak waha się, gdyż tutaj osiągnęła to na czym jej zależało: władza, a przynajmniej kieruje Biskupem tak, jak jej się podoba. Jednak ostateczną decyzję podejmuje za nią niespodziewany atak ze strony Gangreli z Camarilli, które na rozkaz księcia Nowego Orleanu, Williama Davisa z klanu Ventrue oczyszczają okolice Zatoki Meksykańskiej z Sabackiego nasienia. Całkiem skutecznie.

Na szczęście Jaqline i Renard unikają śmierci i ewakuują się w porę. W 1947 docierają do Paryża. Nie ma czego podziwiać, zresztą jak w całej zrujnowanej Europie. W końcu decydują się osiąść w Barcelonie, w Hiszpanii. Nocne kucie Renarda i jego zapędy w dość unikatowej dziedzinie sztuki nie odpowiadają zmysłowi artystycznemu Jaqline i postanawia ruszyć dalej. Utrzymują stały kontakt ze sobą.

Po doświadczeniach z Sabatem, Jaqline stwierdza, że tamtejsze przepychanki jej nie służą. Zresztą obecny układ sił po wojnie drastycznie się zmienił i Sabat został zepchnięty na daleki Wschód, a tam Jaqline nie chce się zapuszczać, ze względu na Ojca.
Jej wędrowanie i szukanie punktu zaczepienia doprowadza ją w 1977 roku do opactwa św. Marii w Yorku, w Anglii. Z pozoru opuszczone opactwo okazuje się całkiem zamieszkałe, przez dziwną parę wampirów: księdza i młodą włoszkę. Przez kilka kolejnych nocy Jaqline obserwuje oboje i zwraca szczególną uwagę na relacje tych dwoje, które przypominają jej wspomnienia o jej własnych relacjach z dawno nieżyjącym ojcem. Upewniwszy się, że nic jej nie grozi, ujawnia się przed Silvano Vetrą, który wydaje się być zupełnie nie zaskoczonym pojawieniem się nowego wampira. Z kolei Julia niezbyt ufa temu ładnemu rudzielcowi. Mimo wszystko Jaqline zdobywa ich jako takie zaufanie, a nawet sympatię Julii, gdyż wyraża chęć do nauki medycyny, którą to zgłębia Julia.

Niestety wkrótce ich drogi się rozchodzą: Vetra wraca do Rzymu, a Julia udaje się na nauki do siedziby klanu Giovanni.

W ciągu kolejnych 20 lat, Jaqline kilka razy spotyka się z Julią w Yorku wymieniając się wiadomościami. Próbuje również w tym czasie zaczepić się w Camarilli i szuka informacji o panujących zasadach w Sekcie poprzez kontakty z Niezależnymi lub odszczepieńcami takimi jak Malcolm da Bruzzio z klanu Brujah.

[I tutaj zaczyna się przygoda z Breslau].






media:
- kredeczki, pjur skan

13 kwi 2010

opis: René Mont d’Marsan

Urodzona prawdopodobnie około 1312 roku w Castres, w południowej części Francji. Została porzucona przez rodziców z powodu przesądu, według którego gdy rodzą się bliźnięta to w ciele jednego z nich znajduje się pierwiastek Zła, a w drugim Dobra. A, że dodatkowo jedna z dziewczynek miała jaśniejszą skórę, włoski i oczka, zupełnie nie pasujące do rodzinnych cech, to właśnie René, a nie jej siostra, została porzucona.

Kwilenie szarookiej dziewczynki echem odbijało się w Pirenejskich górach, ale jej wołanie o pomoc nie pozostało bez odpowiedzi. Znalazł ją jeździec, sługa pana zamku Donjon Lacataye w Mont de Marsan [Akwitania]. Dlaczego zdecydował się ją uratować? Może to był przypływ czystego altruizmu, a może wspomnienie o czymś co sam kiedyś utracił lub nie mógł mieć? Tego nigdy się nie dowiedziała. W kilka tygodni Jean Moreno i od teraz jego adoptowane dziecko dotarli na zamek.

Od małego wiadomo było, że z René nigdy nie będzie dobrą i posłuszną żoną. Być może było to po części winą Jean'a, który nie potrafił wychować jej jak córki. Damy na zamku nawet nie próbowały wchodzić w drogę tej małej diablicy. Już jako kilkuletnie dziecko zaczęła się nosić jak chłopiec. Żadne prośby, groźby ani kary nie były w stanie tego zmienić. Pod okiem przybranego ojca zaczęła więc uczyć się walczyć mieczem i jeździć konno. Oprócz tego ojciec wpajał jej zasady jakimi powinna się kierować w życiu, skoro już zdecydowała się przyjąć taką a nie inną rolę. Między innymi to, że niehonorowym jest atakować bezbronnego, a jednocześnie nigdy nie powinno się ufać innowiercom, którzy zagrażają prawdziwej wierze oraz całemu chrześcijańskiemu światu.

Wraz z wiekiem i wzrastającymi umiejętnościami, René zaczęła zwracać na siebie uwagę pana zamku, hrabiego Vittorio d'Marsan, który postanowił oficjalnie przyjąć ją w poczet swoich sług. Był to niemały zaszczyt, a Jean'a wprost rozpierała duma. Tym sposobem w wieku zaledwie 12 lat René została ghulem, tak samo jak jej ociec kilkadziesiąt lat wcześniej.

Ale wraz z zaszczytem przychodzą też i obowiązki, a te na początku nie były tak dostojne jak można by sobie to wyobrażać…

Już w rok później uczestniczyła w wyprawie jaką zorganizowali pobliscy możnowładcy przeciwko inwazji arabskiej jaka miała miejsce w Hiszpanii od VIII wieku. Wyprawa trwała dobrych kilka lat i przyniosła wymierne korzyści, a René przekonała się, że walka o ideały nie zawsze jest tak czysta. Wręcz mitycznym okrucieństwem na polu walki wsławił się syn hrabiego, baron François d'Marsan, z którym później René będzie konkurowała o względy hrabiego, a także będzie miała poważniejsze porachunki do załatwienia. Ale bez względu na to co inni kamraci wyprawiali, René nie dała się ponieść bitewnemu szału i zawsze walczyła honorowo. Szybko awansowała w szeregach, a podwładnych którzy zachowywali się jak zwykli bandyci surowo karała. Cały czas jednak musiała zachowywać pozory, że jest mężczyzną. W tamtych czasach nie było mile widziane aby kobieta przyjmowała męskie role. Co prawda czasy Inkwizycji miały dopiero nadejść, ale po prostu z zwykłego faktu iż mężczyźni nie przeboleli by, że rządzi nimi kobieta, René ukrywała swoją tożsamość. Jedynie jej ojciec, hrabia oraz zaufany przyjaciel Bernard znali prawdę. Na szczęście René walczyła lepiej niż niejeden mąż więc zbytnich podejrzeń wobec niej nie wysuwano. Zresztą, to by było całkowicie irracjonalne!

Po czterech latach wojaży, wyprawa wróciła do Francji. W nagrodę za zasługi oraz godną naśladowania postawę prawdziwego obrońcy wiary chrześcijańskiej René została przemieniona w wampira. Może się wydawać to całkowicie nienormalnym, że wampiry jako stworzenia przeklęte, bronią wiary chrześcijańskiej, ale w tym szaleństwie jest metoda: przecież Kainita nie musi zabijać każdego człowieka na którym się pożywia, a dzięki wydłużonemu życiu może zdziałać o wiele więcej dla dobra ogółu. Takie uzasadnienie miało logiczny sens dla René. Jednak jakiekolwiek uzasadnienie swej decyzji by nie przyjął jej wampirzy ojciec, to jego syn i następca wpadł w furię na wieść, że hrabia ma teraz nowe dziecko. Na nic zdały się tłumaczenia Vittorio, że François nadal jest jego głównym spadkobiercą. Na nic zdało się przekonywanie René, że niczego nie oczekuje od ojca. François trzy noce po spokrewnieniu René opuścił domostwo hrabiego. Potem krążyły pogłoski, że jest w komitywie z sekciarzami z Autarkis. Hrabia wysłał sługi na jego poszukiwania, w których nawet René wzięła udział. Poszukiwania trwały ponad 50 lat. Wydawało się jakby François zapadł się pod ziemię.

W tym czasie jej przybrany ludzki ojciec zmarł na dżumę, a poszukiwania François doprowadziły ją do spotkania z własnym lustrzanym odbiciem, siostrą, która o ironio, również stała się wampirem, ale z tak zwanego, konkurencyjnego klanu, Lasombra.

Wkrótce życie na zamku wróciło do normy, a było czym się zająć, bo wojna stuletnia była w pełnym rozkwicie. Idealne wręcz czasy dla żołnierza jakim stała się René. Ale z punktu widzenia wampira, 100 lat to całkiem mało. Wraz ze zmieniającymi się czasami, zmieniały się też strategie przeprowadzanych bitew, a wprowadzenie dział armatnich w wojskowe szeregi było w pojęciu René czymś niegodnym. Lepiej oddać honor wrogowi zabijając go w tradycyjnej walce niż z daleka. Nigdy nie przepadała też za balistami, a łuczników w najlepszym razie traktowała z dystansem.

Na szczęście relacje z ojcem ulegały znacznej poprawie. Porzucił on nadzieję na odnalezienie i pojednanie z synem, więc to René uczynił swoją spadkobierczynią. Postanowił jednocześnie zaczął powoli się wycofywać z życia publicznego, zarówno ludzi jak i wampirów, nie mniej nadal miał ogromne wpływy w okolicznych domenach.

Pod koniec lat 90tych XV wieku, René udała się wraz ze sprzymierzonymi armiami katolickich królów na podbój, a raczej odbicie z rąk muzułmanów, kolejnych miast w Hiszpanii. W grudniu 1489 podczas oblężenia Almerii, René wpadła w zasadzkę urządzoną przez François, który przekupił jej sługi. Skąd o tym wiedziała? Ano ostatnie co usłyszała przez ostrzelaniem zamkowego wzgórza z armat przez jednego ze zdrajców, wampira Miéll'a usłyszała jego krzyk:

Pozdrowienia od François!"

Los jednak albo bardzo lubi René, albo wręcz jej nienawidzi, bowiem nie zginęła. Przez kilka dni próbowała się wydostać. Na próżno. Śmierć nie była opcją jaką tolerował jej umysł, znalazła w głębi wzgórza bezpieczną jamę i zapadła w letarg. Nie wiedziała kiedy się obudzi.


Z czasem zaczęły docierać do niej jakieś szmery. Odgłosy życia. Zapach ludzi. Zmysły odżywały, a głód krwi zaczął o sobie dawać znać. Przebudziła się. Z trudem wygrzebała się spod stosu kamieni, ziemi, ruin.

Jej oczy próbowały dostrzec coś w ciemności. Przedostała się do jakiejś jamy, palcami wymacała jakąś dziwną strukturę. Coś, czego wcześniej tu nie było. Przynajmniej tak jej się wydawało, ale pamięć po tylu latach zawodna jest. Gorączkowo zaczęła iść wzdłuż dziwnej struktury. Ślepy zaułek. Wiedziała, że jeśli teraz się nie wydostanie to czeka ją niechybna śmierć. Zaczęła drapać, bić, kopać, przebijać się przez ścianę. Usłyszała szum fal. To chyba był jakiś kanał. Po kilku godzinach w końcu udało jej się zrobić na tyle duży otwór by móc się przezeń przecisnąć. Tak, to był kanał rzeczny. Odór ryb to potwierdził. Ale to inny zapach nie dawał jej spokoju. Ludzie. Ale to ten specyficzny zapach człowieka w sile wieku, mężczyzny ją prowadził. Znalazła ich obu pod mostem, śpiących przy palenisku. Jeden był starszy, drugi mógłby być jego synem. Głosy z dobiegające z góry nakazywały jej ostrożność, ale głód był większy. Podkradła się i najdelikatniej jak mogła, wpiła się w kark bezdomnego starca. Wtem młody towarzysz przebudził się:

Co ty kurwa robisz?!"

René oderwała się od ledwo żywego starca.

Pomocy!" - krzyknął, jednocześnie sięgnął po kawałek starej belki i zamachnął się na René - „Odwal się od niego świrze! POMOCY!!" - przywalił jej w głowę. Ledwie odchyliła twarz, zadrasnął ją, ale ranka prawie od razu się zasklepiła.

Kur..." - odrzucił belkę i cofną się o krok. René dopadła goi potężnym pchnięciem rzuciła o ścianę. Chłopak stracił przytomność, ale zaalarmowani ludzie już zbiegali z góry. Ukryła się w wyłomie i obserwowała następne sceny. Niezbyt dobrze znała hiszpański, ledwo go pamiętała. Dopiero po chwili zorientowała się, że ludzie ci byli inaczej ubrani niż ona. Nie chodzi o to tylko, że nie byli żołnierzami. Ich stroje całkowicie różniły się od tego co widziała w swoich czasach.

Zastanawiała się ile lat upłynęło.

Chłopak ocknął się, zaczął coś bredzić, ale zabrani chyba mu nie wierzyli i powalili go na ziemię. Nagle usłyszała przeraźliwy odgłos. Nigdy czegoś takiego nie słyszała. Dźwięk był krótki, przeszył jej świadomość na wskroś. Pojawili się mężczyźni w podobnych ubraniach. Jeden zaczął wypytywać ludzi, drugi skuł chłopaka i rozejrzał się po okolicy. Do tłumu na dole dołączyła para innych ludzi, również w mundurach, ale odmiennych od tamtych. Te były czerwone z żółtym pasem na wysokości piersi. Schylili się nad starcem, badali go. W końcu wzięli go na nosze i zanieśli na górę. Chłopak przez chwilę się szarpał, dostał pałką w podbrzusze i już nie protestował gdy go prowadzili. Logika podpowiadała jej, że tamci ludzie obwinią za to co się wydarzyło tego biednego chłopaka. Nie mogła na to pozwolić, a jednocześnie nie mogła dać się złapać. Postanowiła śledzić.

Wyszła na górę.
Szok.

Jej oczom ukazał się zgoła odmienny krajobraz niż pamiętała. Część budynków jeszcze była w stanie rozpoznać. Na wzniesieniu stał, odbudowany teraz zamek, a nieopodal kolegiata, która w jej czasach służyła jej i jej ludziom za szpital polowy. Ale reszta? Co się stało? Budynki sięgają teraz kilkudziesięciu metrów. Po drogach, pokrytych dziwną skałą poruszały się z niebywałą szybkością i precyzją pojazdy. Bez zaprzęgu! Do jednego z nich wsiedli umundurowani i wsadzili na tył chłopaka.
Przerażona, ciekawa i chłonąca nowych doznań podążyła za nimi. Była już późna godzina. Niedługo wstanie świt. Kilka razy prawie ich zgubiła, ale w końcu zatrzymali się przy niewielkim paśmie czteropiętrowych kamienic, na skraju miasta. Było za mało czasu by coś zrobić. Postanowiła ukryć się na dzień w piwnicy jednej z kamienic...

Następnej nocy wybrała się na polowanie. Tym razem była ostrożniejsza. Wróciła pod strażnicę miejską. Wahała się czy wejść do środka, ale sumienie nie dawało jej spokoju. Poczekała aż w budynku trochę ucichnie i weszła pewnym krokiem... bocznymi drzwiami. Skradając się i kryjąc jakimś cudem uniknęła spotkania ze strażnikami. Za jej czasów więźniów trzymało się w lochu. Ha, przynajmniej to się nie zmieniło... poza zdecydowanie lepszymi warunkami.

Chłopak leżał na pryczy w ostatniej celi po lewej stronie. Nie spał, ale nie był zbyt świadomy. Trząsł się. Prawdopodobnie był chory. Zamek w kracie nie wyglądał zbyt solidnie. René wyciągnęła sztylet. Trochę pomocowała się z zamknięciem, które po dłuższej chwili w końcu ustąpiło z lekkim zgrzytem. Chwila nasłuchiwania. Chyba nikt się nie zorientował.

Wstań." - nie zareagował - „Wstań do jasnej cholery." - przewrócił tylko oczami. Wzięła go za chabety i wyprowadziła na korytarz. Kilka minut później szli, a raczej René prowadziła towarzysza ulicami Almerii.

Jak się nazywasz?" - spytała, nie odpowiedział. Tylko coś wymamrotał. Zgiął się w pół i zwymiotował na bruk. - „Cholera." - podciągnęła go do góry - „Idziemy dalej, za kilka godzin wstanie nowy dzień. Na razie chyba potrzebujemy siebie nawzajem." - uśmiechnęła się, bardziej do siebie niż do niego.

Doszli w końcu do gotyckiej kolegiaty, która stała tu już w czasach gdy René wraz ze swoim oddziałem oblegała wzgórze i pobliski zamek. Poza oświetleniem nic się nie zmieniło. Dzięki Bogu. Gdyby oddychała, westchnęłaby. Przypomniała sobie, że pod kolegiatą znajdowało się tajemne przejście do zamku. Zeszli do piwnic starając się nie hałasować, co przy obecnym stanie chłopaka było dość trudnym zadaniem. Jak się okazało, przejście było tylko zastawione starymi gratami, a stara podmurówka wręcz kruszyła się w oczach. Wepchnęła chłopaka do środka i znalazłszy odpowiednie miejsce na dniowanie, wolała nie ryzykować i ogłuszyła porządnie swojego towarzysza i związała najlepiej jak umiała.

Następnej nocy Rafael jakoś doszedł do siebie i z niemałą trudnością, oboje zdołali się porozumieć. Nie mógł uwierzyć w to co usłyszał, ale przekonał go akt, którego dokonała René. Powiedziała mu, że nie może go wypuścić z tą wiedzą, którą otrzymał i musi przyjąć swoisty chrzest z jej krwi.

Ale to co dostał, to nie była zwykła krew. To było coś lepszego niż to co do tej pory brał…

Opuścili kolegiatę i ruszyli w drogę...

23 mar 2010

Nabuchodonozor

szuflandia

Photobucket

mój npc na potrzeby gry Wampir: Maskarada
za życia był próżniakiem, dandysem, folgował swoim zachciankom.. niestety przyszło mu umrzeć (i narodzić się na nowo) podczas epidemii dżumy, która przetoczyła się przez Europę w XIV wieku.
okrutny Nosferatu zadrwił z niego i dał mu nieśmiertelność a odebrał młody wygląd.
..Nabuchodonozor (takie imię przyjął) nie był mu dłużny i szybko wyrównał rachunki ze swym 'ojcem'. niestety, Spokrewnienie oprócz straszliwej fizis zostawiło w nim zarazę, dlatego też musi on zabijać swych żywicieli, aby Czarna Śmierć nigdy nie wróciła..
nie lubi towarzystwa innych wampirów, a własnym klanem gardzi.. jedynymi jego towarzyszami są wszelkie plugastwa jakie matka natura wydała na świat..







media:
ołówek b automatyczny o.5
czarny marker
czarna pastel olejna
kredki conte
blok z supermarketu ;)

opis: Silvano Vetra

Został znaleziony w Wigilię 1815 roku u progu rzymskiego kościoła Sant'Ivo alla Sapienza przy Corso del Rinascimento. Zaopiekował się nim ksiądz proboszcz, Piotr Vetra, który jednocześnie miał pieczę nad pobliskim sierocińcem prowadzonym przez zgromadzenie karmelitanek.
Slivano był dość pogodnym, normalnym dzieckiem. Mając pięć lat poznał swego najlepszego przyjaciela, Michaela Pesci, którego rodzice oddali do sierocińca, bo nie było stać ich na utrzymanie kolejnego dziecka. Obaj nieźle psocili, ale mimo to i dzięki przychylności księdza proboszcza, zostali ministrantami, który w sumie dzięki temu miał na nich oko.
Przeważnie to Michael ładował obu w kłopoty, a Silvano wyciągał z nich, często przyjmując całą winę na siebie. Był ufnym nastolatkiem i wierzył, że każdy człowiek ma w sobie dobro i należy mu się druga szansa.
Na miesiąc przed opuszczeniem sierocińca i przyjęciem święceń kapłańskich wydarzyła się tragedia. Z nieznanych przyczyn wybuchł pożar w skrzydle w którym mieszkali chłopcy. Michael został ciężko ranny, ale Silvano zdołał wynieść jego oraz kilku innych chłopców samemu odnosząc obrażenia. Straż pożarna, którą zobaczyli wychodząc z piekła płonącego budynku po prostu stała. Silvano usłyszał tylko, że nie ma czego gasić. Po raz pierwszy spotkał się z taką obojętnością. Pierwszy nie jedyny raz. W kilka godzin później Michael zmarł w szpitalu w straszliwych mękach. Lekarz tłumaczył, że morfina na nic mu już nie jest potrzebna, a są inni, bardziej potrzebujący.

1833 roku, w 5 tygodni po pożarze, Silvano przyjął święcenia kapłańskie i został diakonem w kościele Sant'Ivo alla Sapienza. Mimo ogromu zajęć, wiara w ludzi przyszłego księdza została mocno zachwiana. Nawet rozmowy z mentorem mu nie pomagały. W 1846 roku objął parafię w Santa Maria della Salute w Wenecji. Był uczynny dla ludzi i pomagał im w miarę możliwości. Msze odprawiał zgodnie ze starym zwyczajem, tj. tyłem do wiernych i po łacinie.

W Wigilię 1857 roku zamiast spodziewanej wizyty Piotra, dostał telegram zawiadamiający o śmierci jego mentora. Natychmiast wyruszył do Rzymu. Na miejscu dowiedział się, że Piotr popełnił samobójstwo i że teraz nie może zostać pochowany w uświęconej ziemi, ani nigdy nie będzie miał wstępu do Królestwa Niebieskiego. Silvano nie mógł w to uwierzyć. Zaproponował więc aby tak dobrego za życia człowieka, rozgrzeszył Zjadacz Grzechów. Został zrugany za sam pomysł. To było wystarczająco dużo aby zmotywować Silvano do działania. Następnej nocy włamał się do miejskiej kostnicy skąd wykradł ciało mentora i zawiózł je na cmentarz Campo Verano, gdzie pochował Piotra pod zagajnikiem z drzew morelowych. Na jednym z nich wyrył krzyż. Jakoś przez cały czas czuł się obserwowanym, ale w obecnej sytuacji nie zastanawiał się nad tym zbytnio. O świcie ruszył w powrotną drogę do Wenecji. Z plebani zabrał swoje rzeczy, choć i tak nie miał ich wiele. Zostawił koloratkę na biurku. Zameldował się w pobliskim pensjonacie.

Tej nocy miał ciężki sen, a raczej koszmar. Śniło mu się, że Piotr wstaje z grobu i go nawiedza. Miotał się, ale w końcu się przebudził. Był tam gdzie zasypiał. Ale kątem oka spostrzegł, że ktoś stoi w drzwiach. Postać zbliżyła się do Silvano, który ze zgrozą spostrzegł, że to Piotr!

Widzisz? To dla Ciebie. Nawet jeszcze nie zaczął gnić." - zza Piotra wyłoniła się średniego wzrostu kobieta, typowa włoszka o lekko orlim nosie, ale niepokojąco pięknych rysach twarzy. Nienaturalnych wręcz.

Co to na Boga za diabelskie sztuczki?!"
Nie podoba ci się mój prezent? Spójrz tylko. Można z nim tańczyć!" - kobieta pochwyciła Piotra i zaczęła z nim podrygiwać wkoło Silvano. Przerażony tą makabryczną sceną wybiegł w poszukiwaniu pomocy na korytarz. Walił w drzwi jak oszalały, aż w końcu jedne ustąpiły. Jego oczom ukazała się kolejna scena jak z powieści grozy: młoda kobieta i prawdopodobnie jej dziecko, oboje z rozerwanymi gardłami, a twarze ich zastygły w przerażeniu. Podobne widoki znalazł w innych pokojach.

Na Boga."
On nie ma z tym nic wspólnego" - usłyszał głos kobiety zza pleców - „Twoja reakcja zasmuca me serce. Ale to można zmienić."
Jeśli masz serce ty suczy pomiocie, to ci je wyrwę!" - Silvano rzucił się na kobietę, ale usłyszał tylko „Stój." Stanął. „Na kolana." Mimo, ze próbował się oprzeć, opadł na ziemię.

Niegrzeczny księżulo." - zbliżyła się do niego skocznym krokiem, pochyliła się i delikatnie wgryzła. Mimo to, ból był niewyobrażalny. Powoli ostatnie iskierki świadomości w nim gasły i może to były omamy umierającego, ale w tej właśnie chwili zobaczył rozświetlonego ducha Piotra stojącego obok ciała, w którym kiedyś gościło. Chciał wyciągnąć rękę do niego. Wtem poczuł jak do jego gardła wlewa się ciepła substancja. Ta moc, energia, rozkosz i ból! Wróciły natychmiast jego wszystkie zmysły, a duch Piotra zniknął za jednym mrugnięciem.

Jak się czujesz teraz mój oblubieńcu?"

Zdziwiony, trochę zniesmaczony i na pewno pałający nienawiścią do tej istoty odpowiedział krótko: „Inaczej." W tej chwili już w głowie klarował mu się pewien pomysł. Przyciągną do siebie wampirzycę, pocałował, jednocześnie przemieszczając się w korytarzu. Obracali się. Nagle jednym potężnym pchnięciem wypchnął kobietę przez okno! Do żeliwnego ogrodzenia daleko nie było, ale impet z jakim spadła nań wystarczył aby przeszyć jej klatkę piersiową. Zeskoczył obok niej.

Zap.. zapłacisz... za.. tt. to.." - wycharczała.
Chyba i tak jestem już wystarczająco potępiony." - wyłamał stalowy pręt z ogrodzenia i kilkakrotnie uderzył w kark wampira, tak, że w końcu jej głowa odpadła.

Brawo. Brawo." – rzekła postać stojąca po drugiej stronie ulicy. – „Zakołkować go i zabrać do Księcia." – w tej chwili coś przeszyło klatkę piersiową Silvano, a on sam stracił częściowo świadomość. Słyszał jakieś szmery, szepty, ale zbyt niewyraźne.



Nie wiedział ile „spał". Poczuł tylko jak ktoś wyjmuje mu drewniany kołek z serca. Ujrzał stojącą przed nim kobietę ubraną w krwisto czerwoną suknię.

Witaj wśród swoich, Silvano Vetra, były synu Vittorii Giovanni. Jestem Josephine Giovanni i od tej pory znajdujesz się pod moją opieką. Chodź za mną, musisz poznać resztę Rodziny."

W ten oto sposób Silvano dołączył do Rodziny Giovanni. Oczywiście nie bez obiekcji, ale alternatywą była śmierć. W sumie byłby to dobry wybór, ale z racji tego, że Silvano miał misję zbawienia dusz, uznał iż dobry pasterz przyda się w tak zdegenerowanej Rodzinie.
Dowiedział się później, że w jego sprawie odbył się proces, a Josephine była swoistym adwokatem. Proces był konieczny zważywszy na zaistniałe okoliczności: Maskarada została prawie zerwana, a on zabił swego Stwórcę, co się nie godzi w pojęciu Camarilli, której to przedstawiciele złapali byłego księdza. Na szczęście Josephine jest rewelacyjnym adwokatem i mogłaby wybronić samego Szatana, gdyby ten się do niej zgłosił.

Przez kolejne lata Silvano poznawał zwyczaje panujące w Rodzinie i próbował zbawiać co poniektórych z różnym skutkiem. Posiadł też całkiem imponującą wiedzę o świecie duchów, które, jeśli można tak to określić, uznawały go za przyjaciela.
Jednak spokojny sen zakłócała mu myśl, że jego dawny mentor popełnił samobójstwo. Próbował się z nim skontaktować, ale bezskutecznie. Gdyby Zjadacz Grzechów rzeczywiście odprawił swój rytuał, to przecież nie zobaczył jego ducha owej pamiętnej nocy. A może jednak to były omamy?

W związku z wysoko rozwiniętymi zdolnościami Neoromantycznymi, zwłaszcza w Ścieżce Popiołów zyskał sobie przychylność starszych Rodziny Giovanni i jednocześnie wzbudzał strach wśród młodszych. Po śmierci każdy zanim trafi do zaświatów spotka się jeszcze z Księdzem na ostatniej spowiedzi. Tak narodziła się nowa tradycja… z której to korzystają też inne Rodziny.



Gdy wybuchła I a potem II Wojna Światowa miał sporo zleceń i zwiedził nie mały kawałek świata od Islandii po Algierię i od Rosji po wschodnie wybrzeże USA.
Niestety im większą przychylność i zaufanie zdobywał wśród wyżej usytuowanych Spokrewnionych, tym większą wzbudzał zawiść wśród innych.



Latem 1963 roku podczas jego pobytu w Rzymie nieznani sprawcy zaatakowali jego domostwo podkładając w nim ogień. Właściciel znajdował się w tym czasie w środku. Na jego szczęście w ciągu minionych stu lat podejście służb porządkowych się zmieniło i nim Silvano zmienił się kupę popiołów, straż pożarna pojawiła się na miejscu i ugasiła kamienicę. Ludzie znaleźli prawie całkowicie spalone ciało, które przewieziono natychmiast do szpitala św. Jakuba. Nocny dyżur pełniła młoda studentka patologii, Julietta Cavallo. Silvano resztką świadomości zdawał sobie sprawę z tego co się dzieje, ale bestia dała o sobie znać i zaatakował Julię. Nigdy nie zabił człowieka i tym razem też nie miał zamiaru tego uczynić, ale zaalarmowani hałasem posługacze przerwali jego działania.
Wrócił do szpitala następnej nocy i dokończył dzieła. Zabrał swoje dziecko wprost do Wenecji do siedziby rodu Giovanni, do Castello di Ragni. Julia nie za bardzo wiedziała co się dzieje i oprzytomniała dopiero w komnatach gdzie przejawem odzyskania przez nią wszystkich zmysłów był prawy sierpowy wymierzony w twarz Silvano. Celny cios to był.

O dziwo jego Córka zniosła fakt bycia wampirem lepiej niż on sam ponad sto lat temu. Niestety mieli trochę inne podejście do zgłębiania tajemnic Spokrewnionych:

Ojcze, zajmij się zbawianiem dusz naszych braci i sióstr, a ja zajmę się leczeniem ich ciał."
Doskonale wiedział o co jej chodzi, zważywszy na jej przeszłość. Współczuł, rozumiał i wspierał na każdym kroku.

Po zaznajomieniu Julii z Rodziną, oboje wyjechali z Rzymu i na stałe osiedlili się w Yorku, w Anglii. Silvano postanowił usunąć się z życia publicznego Spokrewnionych i zajął się kształceniem młodych Nekromantów w swojej specjalności. Rzadko oferuje swoje usługi innym wampirom.

Kilka lat później do ich skromnego domostwa przybywa Jaqline Geneviev Astourian z klanu Lasombra. Silvano nigdy nie gardził żadnym klanem i uznał, że towarzystwo młodej kobiety dobrze wpłynie na niezbyt przepadającą za kimkolwiek Julią.
Sielankę przerwały obowiązki Silvano w Rzymie, a Julia udała się na nauki do Castello di Ragni. Nie mniej pozostają ze sobą w stałym kontakcie…



..jego cień można było dostrzec w moim bazgrole Julki, ale jakby kto pytał -> odsyłam do filmu Anioły i Demony i zajebistej postaci kamerlinga Patricka McKenny granego przez Ewana McGregora - wygląd, sposób bycia, charakter - to cały Silvano^^

4 mar 2010

Marcus

..normalnie w tym stylu nie rysuję wampirów, ale jak zaczęłam rysować tą twarz musiałam już skończyć:

Photobucket

Marcus Vitruvius Priscus to postać znajomego stworzona na potrzeby rpg Wampir: Maskarada - tak, jesteśmy starymi wołami i lubimy 'dziecinne' gry :P

..Marcus, były centurion rzymski, syn architekta Marcusa Vitruviusa Polio (postać historyczna - go google it!), został przemieniony w wampira blisko 2000 lat temu, w Egipcie przez niejaką Oshairanę (ha! to też postać historyczna, bodajże księżniczka z XXII dynastii Ptolemeuszy).
jest z klanu Brujah i jest zajebisty i o!

szkoda tylko, że mój skaner mnie nie znosi :|




media:
a3
automatyczny ołówek
kredki najzwyklejsze w świecie
jedyną referencją jest popiersie Nefretete, które posłużyło mi do namazania 'twarzy' Oshy


stara wersja:

Photobucket

5 lut 2010

Utah

Photobucket

..no, wypierniczyłam księżyc, bo był tandetny
dodałam mgiełki i kolorki w końcu nie są tak oczojebne :>

tak, to wilkołaczka.. kolejna..

18 sty 2010

zasady zasadami, a kwasy kwasami

..czyli rzecz o krytykowaniu i krytykanctwie.

drodzy młodociani krytykanci co żeście pokończyli plastyki i nasłuchali się wykładowców, zaczynajcie swe wywody od prostego "moim zdaniem" - to klucz do sukcesu, gdyż powinniście wiedzieć iż NIE jesteście wyroczniami, alfami i omegami światka artystycznego, a dzięki tym dwóm słowom i wilk syty i owca cała..

dlaczego? ano dlatego, że bez względu jak artysta by się opisywał, to i tak wszystko bierze do siebie, puszy się, denerwuje i w końcu daje upust swoim frustracjom, a nie chcemy przecież by marnował swe pokłady energii na coś innego niż twórcze (lub odtwórcze) mazianie.

..krytykować trzeba umieć, mazać już niekoniecznie. trzeba to mieć na uwadze, a nie wylewać wiadro pomyj tylko dlatego, że ktoś wyraził nieudolnie swe uczucia wobec jakiejś filmowej postaci..

.na co zwracać uwagę? na całość. jakie jest pierwsze wrażenie.. to zależy od was i waszego gustu - ja np lubię zdezelowaną przyszłość, mroczne fantasy i takie tam.. takowe prace do mnie najbardziej przemawiają i najczęściej są to arty, które z chęcią bym powiesiła sobie w pokoju (gdybym tylko znalazła kawałek wolnej ściany ;)).. jednak nie mam zamiaru dyskryminować z tego powodu flamandzkich pejzaży czy też cukieraśnych portretów pięknych mangowych mężczyzn - ot, mi takie wizualnie nie odpowiadają, ale będę doceniać gdy zobaczę włożony wielki trud w stworzenie takowego dzieła..

druga sprawa to media - co kogo to obchodzi?! ładnie wygląda? no to ok.. co z tego że farbami plakatowymi lub długopisem za 3 zł namazane skoro lepiej wygląda niż niejedno 'dzieło' studenta asp, któremu do głowy natłukli, że oleje to jedyne szlachetne medium.. jak nie umie ktoś namalować czegokolwiek to żadne bajerancki i najdroższe sprzęty mu w tym nie pomogą!

.kolejna rzecz to wyobraźnia - jestem naiwna i wierzę, że każdy ją ma, ale jak czytam komentarze pod pracą przedstawiającą elfa, że ma coś z proporcjami to mnie szlag trafia i witki opadają.. PRZECIEŻ TO ELF! główna zasada jest taka, że mają być piękne (raczej nieludzkie, magiczne, a nie tradycyjnie piękne) i mają mieć spiczaste uszy.. a to czy wyglądają bardziej jakby przesadziły z liftingiem (patrz: Dungeon and Dragons) lub świecą się jak żarówka 120W (LOTR) to już zależy tylko od twórcy, ale na miłość boską, nie przypierdalajcie się o takie pierdoły do stworzenia, które jest wymysłem człowieka.. nie istnieje w świecie realnym!

..w swej zajadłej obsesji komentowania każdego dzieła bądźcie mili dla twórcy i poświęćcie mu tyle czasu ile on na stworzenie swej pracy.. nie mówię o cukrzeniu i lukrowaniu, nie, bo można w sposób przystępny napisać jasno i wyraźnie co nam się podoba a co nie w danej pracy :)
oczywiście są i nadwrażliwcy, no ale cóż.. parapety też muszą istnieć :]

PS
jeśli natkniecie się na bezczelny plagiat, to z kolei nie patyczkujcie się z delikwentem tylko to zgłoście odpowiednim władzom (np właścicielom portalu, moderatorom itd) - zaoszczędzicie sobie w ten sposób nalot na waszą osobę a skrzynka mailowa nie będzie zapchana spamem od złodzieja, który to grozi, smrodzi itp.

lets talk

Photobucket

..mam nadzieję, że zostaną przyjaciółmi :>
młody łorior Mekhli i jakaś tam kreatura, czyli cykl nocne (z)mazy.. stworek miał wyglądać bardziej obślizgle, a pikny men miał mieć odsłoniętą mordencję.. ale żem leniwcem jest, to mu ryjek zakryłam woalką^^..

.tak w ogóle to mi się podoba i nawet dumna jestem z tego.. ale tylko troszeczkę, bo jak na 3 godzinki mazania to prezentuje się ok.. poza tym to moja pierwsza pełniejsza scena, a nie zwykła ilustracja..




media:
kawa, tablet, kawa, ps7, kawa, LOTR w tv

4 - kinda like Matt Bellamy oO

Photobucket

.bo w ciemności najlepiej widać światło.. kolejny maz do czelendżu.
powinni tego zabronić ;)

niemiłosiernie nudzi mi się w pracy, a pracy licencjackiej nie chce mi się pisać.. oj jak zajebiście mi się nie chce.. czuję presję i dlatego mazuję.. ehh.. może bym i poszła na asp, ale za stara jestem na użeranie się z niespełnionymi artystami, którzy są tak zajebiści, że muszą uczyć innych jak nie mazać.. chuj wam w dupę, niech każdy maże jak chce i czym chce.






media:
pupir, lolowek, nudy, matt bellamy